Heyecanlandık...

22 yeni transfer yapınca bordo-mavili sevdam, takımı baştan kurunca, Selçuk İnan, Gökhan Ünal, Rigobert Song gibi oyuncuları transfer edince eve yeniden Digiturk almak şart olmuştu. Maç başlarken elimin ayağımın tirediğini hissettim. Tribünleri görünce birazcıkta gözlerim doldu, boğazım düğümlendi. Şampiyon olduğunu göremediğim ama bordo-mavili olmanın ''gerçek bir ayrıcalık'' olduğunu bildiğimden yaşadığım sonsuz gururu hissettim yeniden.

Türkiye'nin en yetenekli hocası Ersun Yanal idaresinde sahaya çıkan Trabzonspor ilkonbiri ilk on dakika boyunca neredeyse doğru düzgün topa dokunamadı desem yanılmış olmam. Ben ekranın karşısında o gerilimi tepeden tırnağa hissederken, sahadaki futbolcu ne yapsın. Tribündeki 20.000 aşkın ''Laz''ın durumu ne olurdu mazallah aksi bir skorda.

İlk dakikalardaki tutukluğunu her geçen dakika biraz daha üzerinden atan Trabzonspor oyunu karşı yarı sahaya yığarken, dakikalar otuzu gösteriyordu. Nişan saati yaklaştığı için maçın geri kalan kısmını izleyemedim, gece eve gelince Selçuk'un golünü gördüm ''Herife bak! Ne gol attı ama!'' diyesim geldi. Serkan Balcı'nın yerine bin defa yok yok yüzbin defa oynaması gereken Tayfun Cora'nın asistinde Gökhan Ünal'da sezonu golle açtı. Gustavo Colman izlediğim yarım saatte inanılmaz kötü oynadı. Aşağı yukarı yedi sekiz top ezdi ama uyum sorunu olabileceği için görmemezlikten geldik. Hrvoje Cale ''kale'' gibiydi maşallah.

30 dakika izleyebildiğim maç için fazla bir yorumda bulunamayacağım ama Ankarasporlu Theo'nun Hüseyin Cimşir'e yaptığı ''insanlık dışı'' faulun cezası sarı değil, kırmızı kart olmalıydı. Neyseki daha önceden bir sarı kartı bulunan Theo ikinci sarıyla oyundan atıldı da, maçı kazanma şansımızı üst seviyelere çıkardı.

Tekrar etmekte fayda var. Ersun Hoca'ya sabır. Genç futbolcularımıza sabır, hakemlere, federasyona sabır. Erman Toroğlu'nun aldığımız skor ne olursa olsun her hafta yaptığı standart yorumu bu kez gerçek anlamda kullanmanın zamanı geldi: Trabzonspor iyi yolda...